Ontmoeting met een mevrouw

Je moet het verleden laten rusten, zegt ze heel resoluut. Het gaat erom dat kinderen nadenken over de toekomst. Wat willen ze worden. Hoe gaan ze dat doen?

Ik had een kennismaking met een nieuwe vrijwilliger in een buurthuis en samen zaten we in een heerlijke positieve bubbel van nieuwsgierigheid naar elkaar en herkenning van hoe we de wereld graag zien en wat wij daaraan willen bijdragen. De mevrouw was net klaar met een activiteit en zocht een zitplek om van schoenen te wisselen. Zo kwamen wij met zijn drieën in gesprek.

Wat hebben kinderen eraan om oude verhalen te horen? Waarom moeten wij steeds blijven vertellen over waar we vandaan komen? Ze zag er het nut niet van in en was geïrriteerd. De enige reden om zo'n project te doen is geld verdienen. Verhalen delen is zinloos. Ze was blij dat ze niet leerling op een school was waar wij gastlessen geven.
​
Met een gek gevoel zit ik in de trein naar Bunnik. Ik begrijp haar wel. Veel van haar betoog over er (niet) bij horen, Nederlanders, (minder) kansen, (niet) geaccepteerd worden heb ik in diverse vormen van jong en oud gehoord. Feedback ontvangen we gretig want kan ons project alleen maar beter maken. Wat me volgens mij dwars zit is dat ze niet geïnteresseerd was in ons verhaal. Ze had ons verhaal in haar hoofd al klaar. Niks wat we haar zouden vragen of uitleggen zou daar verandering in brengen. De vrijwilliger bleek een dikkere huid te hebben dan ik.. ik bleef maar uitleggen waarom we doen wat we doen en voorbeelden geven van mooie ontmoeting.

En precies wat hier gebeurt illustreert de drijfveer van De emigratie generatie. Want hoe kun je samenleven zonder interesse in elkaar? Wat betekent het voor contact als je uitgaat van een set vooroordelen, gebaseerd op wat je eerder hoorde, zag, las, op je angst of wat je zelf meemaakte? Ik begrijp denk ik redelijk waarom mensen zich terugtrekken achter een pantser van onverschilligheid, boosheid, of ontoegankelijkheid. Graag had ik vandaag een barstje in een pantser veroorzaakt.