Het is donderdagochtend voor kerst en ik zit in de bibliotheek in Overvecht (een wijk waar ik veel tijd heb doorgebracht dit jaar) naast een oudere dame met een paarse glittertrui en bijpassende lippenstift. In haar kerststukje heeft ze een paarse kaars gestoken. Als eerste kwam ze binnenlopen voor de activiteit kerststukjes maken, en terwijl ik haar van een ‘bakkie’ voorzag en een lekker koekje, vertrouwde ze me toe: “ik woon al 45 jaar in deze wijk, en ik ben bang dat ik bijna niemand ken vanochtend”.
“Toen mijn buren gingen verhuizen hoopte ik heel erg dat ik Nederlandse buren zou krijgen. Want de flat waar ik woon, ik ben de enige Nederlandse die nog over is. Iedereen is in de loop der jaren weggetrokken. Ik kreeg geen Nederlandse buren. Er kwam een Syrische vluchteling wonen. Een man alleen, recht uit het AZC. Het eerste jaar kon ik het niet bijhouden, zoveel verschillende mensen er bij hem logeerden. Maar na een jaar kwamen zijn vrouw en twee jonge kinderen ook hier, en bouwden we een beetje contact op. Zo kwam ik erachter dat hij een dokter is. Zijn diploma’s zijn niks waard hier, hij moet zijn studie helemaal opnieuw doen. Te beginnen met Nederlandse les. Mijn buurman vroeg mij of ik eens koffie wilde drinken met zijn vrouw. Nou, dat wilde ik best. Zij spreekt nog nauwelijks Nederlands, maar heeft een app op haar telefoon waardoor we toch wat kunnen praten. Mijn buurvrouw had een kapperszaak in Syrië, en ik heb haar gevraagd mijn haar te doen voor kerst. Dat vind ik wel spannend, want wat als ze me niet goed begrijpt? Ik heb mijn haar ook eens laten doen in Spanje, dat pakte niet goed uit. Ik denk dat ik de buurman maar vraag om te tolken. Op een keer had ik wat vis gekocht op de markt en vroeg ik hen tips om het lekker klaar te maken. Ik was een beetje onzeker, meestal koop ik geen vis. Ik werd bij hen thuis uitgenodigd, ze zetten een heerlijke vismaaltijd op tafel en we hadden een hele gezellige avond. Inmiddels heb ik er al drie keer gegeten. En ook drinken we vaker koffie. Ik geniet heel erg van het contact met dit jonge gezin en de twee kindjes van drie en zes jaar oud. Mijn eigen kinderen zijn het huis uit, mijn man is er niet meer. Mijn Syrische buren willen niet in de flat blijven wonen maar van mij mogen ze blijven! Ik had achteraf geen betere buren kunnen verwachten.”
0 Comments
In de zomervakantie stond dit boek in het biebje van een Zuid Franse camping. Wat een cadeautje. Want het verhaal is tegelijk hoopvol en ontluisterend. Actueel en van alle tijden. Een jongen uit een migrantenfamilie op zoek naar zijn 'Amerikaanse droom' beleeft een groot aantal avonturen in de VS en Jemen. In het begin is er nog niks aan de hand maar langzamerhand wordt duidelijk dat ze niet kunnen blijven.. Het is zo'n mooie metafoor. Als je de goede deur vindt, kan je vluchten naar een betere wereld. Waar je niet bepaald warm wordt ontvangen. Vriendschap en liefde, ligt dat ver uit elkaar? En zo tastbaar hoeveel verdriet er bij afscheid komt kijken. Hoe werkt dat eigenlijk, een nieuw leven beginnen op een andere plek? Dit boek tilt een tipje van de sluier op. Migratie is van alle tijden, en onrecht ook. In dit boek lees je het levensverhaal van een Cubaanse slavin en een zigeunermeisje uit Sevilla. Ze ontmoeten elkaar in Andalusië, in de tijd dat de flamencomuziek ontstaat, en komen voor veel uitdagingen te staan. Ik vind het knap hoe de schrijver me meenam naar een andere tijd en een ander land. In oktober was ik in Sevilla en fietste ik door de straatjes van Triana, de voormalige zigeunerwijk en ik zag het allemaal voor me.. Haar verhaal begint in de jaren '30 in een klein Joods stadje in Polen en eindigt op Curacao, waar Janina nog steeds woont. Ik leende het boek van een vriendin die er woonde. In Nederland is het minder bekend maar het is absoluut de moeite waard. Een mooi boek en tegelijk zo verdrietig. De titel is zo pakkend dat ik bijna kan voelen wat Janina gevoeld moet hebben toen haar moeder ervoor zorgde dat ze de enige kans op ontsnapping van de nazi's wel moest pakken: Ren Janina Ren! Het leuke aan dit boek is dat het zo echt is. Authentieke personen, die gewoon zijn wie ze zijn, en juist daardoor beleef ik het leesplezier dat ik ook heb bij magisch realistische boeken zoals die van Isabel Allende of Gabriel Garcia Marquez. Je gaat houden van de hoofdpersoon, en leeft intens mee. Je zou hem wel willen knuffelen, terwijl je aan alles merkt dat hij daar helemaal niet op zit te wachten.. een knuffel van een onbekende lezer ;0) |
archief
September 2019
Categorieën |